अंगणात वृक्षवेली, झरे ऊन पानातून;
दारापर्यंत पोचली जाळीदार पखरण;
काम तेथेच टाकून, उभी दाराशी रहाते;
छाया-प्रकाशाची फुले डोळाभर साठविते
अंगणात वृक्षवल्ली, मागे पच्छिम केशरी
पानाफांद्यातून उभी, उभी द्वारका दुसरी
घरी भरतो काळोख, नाही भान हे मनात
तप्त सोनियाची धूळ, मीही भरते भांगात
येती वारियाच्या लाटा, झिम्मा चालतो फांदीशी
कधी ढळावीत फुले, कधी लवावी मुळाशी
उभी राहून प्रसन्न, त्यांचे झुलणे पहाते
माझा झुलतो पदर, मी हि लयीत वहाते
गूढ दाट अंधारात, उभ्या स्तब्ध वृक्षवेली
रंग निघुनिया गेले, पाने फुले मिटली
त्याच अंधारात उभे, मन मिटून चालले
तन विरून सुखाने, चंदनाचे झाड झाले
: इंदिरा संत ( गर्भरेशीम)
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा