त्यांच्या उडण्याच्या प्रत्येक कडव्याला देशांतराचे दृवपद
ते बसतात साखळीवर वास्तवाच्या पाय न अडकवता
त्यांची हुदये त्यांच्या पंखात थरारात असतात
भटक्या पक्षाना लळा असतो झाडांचा, मातीचा
गवताच्या हिरव्या समुद्राचा ; पण त्यांचे पंख अटळ ठरतात
त्यांचे प्रेम बांधीत नाही ; बांधून घेत नाही
ते आधी भटके असतात, मग पक्षी असतात
आभाळाच्या समुद्रातून अडू लागतात जेव्हा
पक्षांची शिडे उभारून हे इवलाश्या गलबतांचे थवे
तेव्हा मी हुदयात भरून घेतो त्यांचा कलकलाट
त्यांच्या पंखातला थडथडता उत्साह , अटळ गती
:भटके पक्षी
:मंगेश पाडगावकर
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा