“त्या दाट लांब केसांचा
वार्यावर उडतो साज
दुक्खात अंबरे झुलती
की अंग झाकते लाज …
तरि हळू हळू येते ही
संध्येची चाहूल देवा
लांबती उदासिन क्षितिजे
पाण्यात थांबल्या नावा …
देहास आठवे स्पर्श
तू दिला कोणत्या प्रहरी ?
की धुके दाटले होतें
या दग्ध पुरातन शहरी …
सुख असे कळीतुन फुलते
व्यापतो वृक्ष आभाळ ;
छायाच कशा दिसती मग
आपुल्यापरी खडकाळ ?
आटले सरोवर जेथे
का मोर लागतो नाचू ?
तू सोड उर्मिले आतां
डोळ्यांत बांधिला राघू …
: संध्याकाळच्या कविता
: ग्रेस
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा