भोगले जे दुःख त्याला सुख म्हणावे लागले!
एवढे मी भोगले की मज हसावे लागले!
ठेविले आजन्म डोळे आपुले मी कोरडे
पण दुज्यांच्या आसवांनी मज भिजावे लागले!
लोक भेटायास आले काधात्या पायांसवे
अन् अखेरीस कुशल माझे मज पुसावे लागले!
गवसला नाहीच मजला चेहरा माझा कधी
मी कसा होतो मलाही आठवावे लागले!
पांगले आयुष्य थकुनी बैसले वाटेवरी
जागच्या जागीच मजला परत यावे लागले!
एकदा केव्हातरी मी वचन कवितेला दिले;
राखरांगोळीस माझ्या गुणगुणांवे लागले!
गीत : सुरेश भट
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा