अंधारलेल्या
आकाशातून
चालले होते
काही पक्षी.
श्रावण ओल्या
हवेवरती
सरकत होती
नक्षी.
माझे आकाश
माझा अंधार
यांचे अपार
भेदत आहेत.
जिवनाची
हलती जाग
अजीवावर
खोदत आहेत.
निशब्दावर
वल्हवणा~या
सफेद नौका
सफेद शिडे .
मिच नव्हे
पृथ्वी सारी
पाहत होती
त्यांच्याकडे .
एकले आहे
प्रवास करतात
दिवस रात्र
हजार मैल
डोंगरद~या
नद्या सागर
शहरे जंगल
यांच्या पैल
आले आहेत
अदृश्यातुन
जाणार आहेत
अदृशात
अनंताचे
मौनी बाबा
हसले थोडे
अंधारात.
गीतावाचून
संधीवाचून
अथंगातील
गती उरली
छातीत उगाच
गहीवर भरला
उगीच पापणी
भिजुन गेली
: प्रवासी पक्षी
: छंदोमयी
: कुसुमाग्रज
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा