विझवून दीप सारे मी चाललो निजाया
आता अशाश्वताची उरली मुळी न माया
मी पाहिले तयाचे वेल्हाळ रंग सारे
तेव्हाच शाश्वताचे मी हेरीले इशारे
स्वर-शब्द वेचलेले शोषून सर्व प्राणीं
आजन्म ओविली मी त्यांची प्रसन्न गाणी
ध्वनी त्यांतूनी कुणी आगळा निघाला
त्याचाच छंद आता या लागला जिवाला
खेळून सर्व नाती उरलो पुन्हा निराळा
लंघून राहिलो मी माझ्याही संचिताला
मिळूद्या मला मुळाशी सारी मिटून दारे
मोकाट वारियांनो थोडे मुकाट व्हारे
: बा.भ. बोरकर
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा