चांद मातला, मातला, त्याला कशी आवरू ? अंगी वणवा चेतला, मला कशी सावरू ? अशी पुनवेची निशा, चढे चांदण्याची नशा गेल्या हरवून दिशा, झाले खुळे पाखरू आला समुद्र ही रंगा, त्याचा धिटाईचा दंगा वेड्या लहरींचा पिंगा, बाई झाला की सुरू गोड गारव्याचा मारा, देह शिरशिरे सारा लाख चुंबनांचा मारा, चांद लागला करू याची प्रेमपिशी दिठी, लावी चंदनाची उटी घाली अनावर मिठी, कुठे धीर मी धरू ? चांद अंगणी गगनी, चांद नांदतो भुवनी चांद अमृताचा मनी, बाई लागला झरू | ||
गीत | - | वसंत बापट |
भंगु दे काठिन्य माझे आम्ल जाऊं दे मनींचे; येऊ दे वाणीत माझ्या सूर तूझ्या आवडीचे. ज्ञात हेतूतील माझ्या दे गळू मालिन्य,आणि माझिया अज्ञात टाकी स्फूर्ति-केंद्री त्वद्बियाणे. राहु दे स्वातंत्र्य माझे फक्त उच्चारातले गा; अक्षरा आकार तूझ्या फुफ़्फ़ुसांचा वाहु दे गा. लोभ जीभेचा जळू दे दे थिजु विद्वेष सारा द्रौपदीचे सत्व माझ्या लाभु दे भाषा शरीरा. जाऊ दे कार्पण्य ’मी’चे दे धरू सर्वांस पोटी; भावनेला येऊ दे गा शास्त्रकाट्य़ाची कसोटी. खांब दे ईर्ष्येस माझ्या बाळगू तूझ्या तपाचे; नेउं दे तीतून माते शब्द तूझा स्पंदनाचे त्वसृतीचे ओळखू दे माझिया हाता सुकाणू; थोर यत्ना शांति दे गा माझिया वृत्तीत बाणू. आण तूझ्या लालसेची; आण लोकांची अभागी; आणि माझ्या डोळियांची पापणी ठेवीन जागी. धैर्य दे अन् नम्रता दे पाहण्या जे जे पहाणे वाकुं दे बुद्धीस माझ्या तप्त पोलादाप्रमाणे; घेऊ दे आघात तीते इंद्रियद्वारा जगाचे; पोळू दे आतून तीते गा अतींद्रियार्थांचे आशयाचा तूच स्वामी शब्दवाही मी भिकारी; मागण्याला अंत नाही; आणि देणारा मुरारी. काय मागावे परी म्यां तूहि कैसे काय द्यावे; तूच देणारा जिथे अन् तूंच घे
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा